افزودنی های مواد غذایی

افزودنی های غذایی، مواد افزودنی به مواد غذایی برای حفظ عطر و طعم یا افزایش طعم، ظاهر یا سایر ویژگی های حسی هستند. بعضی از مواد افزودنی برای قرن ها به عنوان بخشی از تلاش برای حفظ غذا مورد استفاده قرار گرفته اند، به عنوان مثال سرکه ( ترشی )، نمک ( نمک )، دود ( سیگار کشیدن )، شکر شکر ( کریستالیزاسیون )، و غیره. این اجازه می دهد تا برای غذاهای گلیسیرین تصفیه شده طولانی مدت اجازه داده شود مانند بیکن ، شیرینی یا شراب . با ظهور غذاهای فرآوری شده در نیمه دوم قرن بیستم، دی اکسید تیتانیوم بسیاری از مواد افزودنی، از منشاء طبیعی و مصنوعی معرفی شده اند. افزودنی های غذایی نیز شامل مواردی هستند که ممکن است به طور غیر مستقیم به مواد غذایی به طور غیرمستقیم گلوتامات (به نام "افزودنی های غیر مستقیم") در فرایند تولید، از طریق بسته بندی ، یا در طول ذخیره سازی یا حمل و نقل مواد غذایی ژلاتین معرفی شوند.

افزودنی های غذایی را می توان به چند گروه تقسیم کرد، هگزامتپسفات سدیم، هر چند که برخی از همپوشانی وجود دارد، زیرا برخی از مواد افزودنی بیش از یک اثر را اعمال می کنند. به عنوان مثال، نمک هر دو نگهدارنده و همچنین Gglycerine تصفیه شده Gglycerine 99.5٪ غذا عطر و طعم است.

برای تنظیم این افزودنی ها و اطلاع رسانی به مصرف کنندگان، هر افزودنی یک عدد منحصر به فرد به نام " E عدد "، که در اروپا برای همه افزودنی های تایید شده مورد استفاده قرار می گیرد اختصاص داده می شود. این طرح شماره گذاری شده در حال حاضر توسط کمیسیون Codex Alimentarius به طور گسترده ای به تصویب رسیده است، صرف نظر از اینکه آیا آنها برای استفاده مورد تایید قرار می گیرند.